„Pasja” – recenzja

W społeczeństwie panuje przekonanie, iż miejsce spektakli zazwyczaj znajduje się w teatrze. Teatr Lalki i Aktora w Łomży zaproponował inne rozwiązanie i zaprosił Toruńskiego widza w nietuzinkowe miejsce, mianowicie do jednego z kościołów znajdujących na starym mieście w Toruniu.

„Pasja” w reżyserii Wiesława Hejno jest pierwszym, całościowym scenicznym wystawieniem tekstu Michela de Ghelderode, składającym się z jedenastu scenicznych obrazów, opartych na nowotestamentowej wersji pasji. Ghelderode niestandardowo podszedł do znanego biblijnego tematu. W utworze belgijskiego pisarza znajdują się sceny odnoszące się do współczesności, a wykorzystanie bardziej współczesnego języka sprawia, że historia staje się łatwiejsza w odbiorze nawet dla młodszych widzów. Spektakl stworzony jest w konwencji teatru lalkowego, jednakże w niektórych scenach kukiełki zastąpione zostają przez aktorów. Wyrzeźbione w renesansowym stylu drewniane, zmechanizowane figury posiadają rozmaite rozmiary. Największe były postacie Aniołów, Jezusa oraz Belzebuba. Czerwona postać Diabła przez swój nietypowy kolor wyróżniała się na tle innych postaci. Spektakl rozpoczął się od wyjścia aktorów w towarzystwie tajemniczej melodii. Wprawdzie historia zaczyna się w humorystycznym nastroju, lecz z biegiem wydarzeń staje się bardziej poważna i melancholijna. Niekiedy sceny podniosłe, smutne zostawały przerywane przez krótkie, mające komiczny charakter epizody, w których uczestniczyła głównie postać Judasza oraz jego żony. Na uwagę zasłużyła również oprawa muzyczna, gra świateł oraz odgłosy natury (burzy), które wprowadzały widza w odpowiedni nastrój towarzyszący danej scenie. Fabuła, mimo iż Judaszowa, nakierowuje nasze myślenie na Jerozolimę, jednak nie jest ona osadzona w konkretnym miejscu czy czasie. Pojawienie się Adama i Ewy wskazuje na łączenie się mitycznego świata (Raju) z historycznym miastem Betlejem, z którego przychodzą Trzej królowie, jednak współczesny język, jakim posługują się bohaterowie „Pasji”, sprawia, iż akcję spektaklu widzowie mogą sytuować w teraźniejszości.

Drewniane lalki zostały ożywione przez grono niesamowitych artystów, których fascynująca mimika i gestykulacja przyciągały uwagę widza. Użycie prostego i współczesnego języka pomogło odbiorcy wczuć się w przedstawione zdarzenia. Widzowie mogli poczuć się współuczestnikami przedstawionej historii i towarzyszyć Jezusowi w jego ostatnich dniach życia. Mimo iż „Pasja” powstała z myślą głównie o starszych dzieciach, to potrafi również zainteresować, rozśmieszyć i zasmucić dojrzałego odbiorcę.

Lina Mordal